Enkele herinneringen van Dr. Jan Beaujon, South Carolina, USA

Wij woonden eerst in Belvèderestraat 11. Ik herinner mij het grote grijze huis van de Duitse consul. Enkele klassen van het St. Thomas College waren daarin een paar jaar behuisd. Daarna kwam het nieuwe gebouw. Mijn moeder heeft Jack leren autorijden. Als je de kurá inreed moest je een hele scherpe bocht naar rechts maken. Mai riep altijd: 'Lora, lora'. En de schooljongens riepen dan: 'Prikichi, prikichi'

Weet je nog hoe de dochter van de consul, een klein mager vrouwtje, op de straat liep te spugen?. (dat was Adela (Adelheid) Fehnson. N.H.)

In 1950 zijn we naar nummer 45 verhuisd. De familie van Boy van Eerten woonde er daarvoor.
Ongeveer 10 jaar later zijn mijn ouders naar een huis in Damacor verhuisd.

Toen de ouders van mijn moeder en van Oom Cola in de Breedestraat, Otrobanda, woonden (1930s), hadden ze een ietwat simpel dienstmeisje uit Rincon, Bonaire. Ze werd naar de OGEM (?) gestuurd om de rekening te betalen. Kwam onverrichter zake thuis: 'Mi no por haña e lugá'.
Mijn grootvader: 'Mira, bo ta kana te bo yega kasi kant'i awa. (Brionplein) Na bo man robés bo ta mira hopi baranka (Klipstraat). Na bo bo man drechi bo ta mira manera kweba (bogen). Ei bo ta paga'.
Ze kwam thuis: 'Shon Jean Jacques si sa splika'.
Ze wist kennelijk van baranka i kweba.

Je weet nooit over anecdotes. In de familie was er een verhaal dat Japa als teenager eens uit de tweede verdieping gesprongen is, met een paraplui als parachute. Op een diner vroeg Jack hem eens hoe dat precies zat. Japa glunderde en vertelde het in geuren en kleuren. Toen zijn moeder Tanta Menita weg was droeg hij alle kussens van de zitkamer naar buiten. Hij maakte met tape de parachute aan zijn pols vast. Toen sprong, hij maar kwam aan de rand van de stapel kussens terecht. Brak een been.
Jack kwam met dat verhaal bij Mai.
Mai: 'Ma no ta Japa. Ta su tio na Nieuwpoort'. So it goes.

Danki ku bo ta skirbi,
Janchi

Dr. Jan Beaujon,
South Carolina U.S.A.